Mijn 31e week in India

Nou ja, veilig is anders … maar een mooie foto is het wel

Hoezo stoffig:  ik krijg al een hoestbui als ik naar de foto kijk.  Maar zodra je buiten de stad komt zijn de meeste wegen onverhard.

Een banaantje eten achter op de auto:  de heren hebben duidelijk plezier

Een typisch dorpje in Karnataka, de provincie waarin Bangalore ook ligt.  In de verte de Hillstation waar we naar toe willen.

Hier wassen de vrouwen nog in de rivier……

……. en worden de peultjes langs de weg verkocht.

Een versieiring aan (op!) de muur als teken dat we een tempel naderen

Ik was hier met collega Tim en zijn vrouw Riette.  Terwijl Riette aan een flesje water wilde drinken griste een aap de fles uit haar hand.  Er is verder niks gebeurd, maar de schrik zat er bij Riette goed in.  De apen zijn hier berucht voor hun agressief gedrag jegens bezoekers.

Maar het landschap is mooi:  hier een uitzicht over Karnataka

Nee Michelle:  ik zit hier niet te vlooien en ik word niet gevlooid.  Elke overeenkomst met mij berust op louter toeval.

Ik hoop dat deze man (3 weken nadat deze foto is gemaakt) eindelijk boven bij de tempel is aangekomen. De tijd die hij nodig had om de trap te beklimmen, kun je niet met een stopwatch meten, maar met een kalender.

Het harde leven is duidelijk van zijn gezicht te lezen.

Een fikse klim naar de tempel boven op de hillstation

Deze man geeft zijn offergaven aan de god

Overal lachende kinderen die dolgraag op de foto willen.

Zij was een beetje verlegen en kroop steeds achter de boom, maar ze wide uiteindelijk toch voor me op de foto.  Lief he?

Deze vila valt toch echt onder de categorie: verkeerd afgelopen.  Hier klus je niet meer tegen op.

Geen idee welke god hier vereerd wordt, maar zijn gele pruik staat hem goed

Kinderen zwaaien ons vrolijk toe, als …….

….. de moedigste van het stel naar ons toe loopt …..

……….. en als beloning alleen op de foto mag.

Mijn 30e week in India

Hij (zij?) stond tegen de auto aan te schurken terwijl we in de file stonden en duidelijk last van “jeuch a jen vot”. Een kwestie van heel langzaam wegrijden, waar door hij wel op moest houden met krabben.

Weer zo’n kleurrijk stalletje met drommen mensen erom heen.  In India ben je (op straat althans) nooit alleen.

Ik ben steeds meer van India gaan houden, maar dat geldt niet voor de kunst, de muziek of de films.  Dat is voor mij veel te zoet.

Ook niet om thuis in mijn kamer te hangen, maar alleszins beter dan die honingzoete prenten met 8 armige vrouwen.  Ik heb al meer dan de handen vol aan 1 vrouw met 2 armen!

Terecht door Marloes op gewezen dat mijn vorige foto geen olifantenpoten waren maar geitenpoten.  Nu dan toch een foto waarbij echte olifantenpoten nog een tweede leven krijgen als trommel.  Daarvoor hebben ze dat beest overigens wel eerst afgeslacht.

Even verpozen, nu eens niet tussen de schillen en de dozen, maar op de binnentuin van Bangalore Palace.

Bij het parlementsgebouw wordt aan de straat gewerkt ……..

…………… en dan moet er even duidelijk worden gemaakt dat kinderarbeid hier niet mag.  Nee hier niet, maar als verkopertjes van kauwgum, kranten en allerlei prullaria zie je de kinderarbeid bij ieder rood stoplicht.

Het Sultan Tipo Paleis is helemaal van hout.  Dus dan is brandpreventie een eerste vereiste.

De balkon is van hout, de dames uiteraard van vlees en bloed

Pa en moe gaan naar de tempel.  De intentie is dezelfde als toen onze pa en moe op zondag naar de kerk gingen, de uitdossing ietsjes anders

In Indiase tempels geen hostie, maar een volledig tempelmaal.  Ik heb hierover al eerder geschreven.

Wie heeft er zin in een suikerspin?

Indiaser kan bijna niet:  een vrachtauto met “Sound Horn OK” achterop (en neem maar van mij aan dat elke automobilist die deze boodschap leest dat ter harte neemt) een heilige Bertha, een Indiase schone en de onvermijdelijke rommel.

Het notenmannetje wilde graag op de foto.  Hij zwaait vriendelijk

Het kruidenmannetje daarentegen draait me zijn derriere toe

Die kamerplant is erg groot schat… Die past niet in onze 1 bij 1 meter vestibule

Een schattig joch met echt bouwvakkerscolleteetje (schrijf je dat zo??)

Ballonnenvrouwtje met kind

En dan opeens tussen alle grijze gebouwen en winkels zo’n klein huisje verstopt in een van de aprken die Bangalore nog rijk is.  Weliswaar onderhevig aan achterstallig onderhoud, maar het is wel een plaatje.

Op weg naar huis, weer een koe die rustig doorgaat waar ze mee bezig is.

Mijn bezoek aan Singapore

Lieve mensen,

Deze week een verslag van mijn bezoek aan Singapore.  Dit is het land van de autofreaks.  Vreemd als je bedenkt dat de langste afstand die je kunt afleggen 60 km is, dat er geen autosnelwegen zijn , dat een auto niet ouder dan 10 jaar mag zijn en dat je voor je nummerbord dezelfde prijs moet betalen als voor de auto zelf.  Vaak zijn de volgende speeltjes dan ook  vooral om de vrouwelijke wederhelft te imponeren.  Het leeftijdsverschil tussen de mannelijke bestuurders en de vrouwelijke bijrijders in deze auto’s is eclatant groot.  De overeenkomst zijn de rondingen bij beide partijen:  bij de mannelijke bestuurders zitten die rondingen dan wel meestal in de vorm van een bierbuik, bij de jonge dames zitten die rondingen elders.

Bij de volgende foto’s is commentaar overbodig.  De mannelijke lezers zullen misschien fantaseren over de vrouwelijke bijrijders die ze zouden mogen meenemen.

Over de fantasieen van de vrouwelijke lezers ga ik hier niet speculeren, maar ik nodig de dames uit deze met mij te delen.

Maar Singapore biedt meer dan mooie auto’s en “afgeronde” mensen.  De architectuur van de gebouwen is mooi, zowel bij de nieuwe gebouwen als de weinige oude gebouwen die er nog staan.

Je moet een beetje overhellen, maar dit is een foto van mijn hotel.  Ik kon er overigens gewoon rechtop binnen lopen, niet overdwars.

Een van de hotels van de oude stijl

De skyline van het moderne Singapore

Meneer Raffles (de Engelse gezagvoerder van Singapore tijdens de koloniale tijd) kijkt nog steeds uit over zijn stad. Hij moet stevig op zijn sokkel staan, anders was hij er bij het zien van de veranderingen in zijn stad allang afgekukeld.

Modern kan mooi zijn

Architecten laten hun fantasie de vrije loop, zoals op dit “scheepsgebouw” dat 3 wolkenkrabbers verbindt

De Shell raffinaderij ligt op dit eiland Pulau Bukom, op loopafstand van Indonesie (althans als je naam Jezus is en je over water kunt lopen).  Het duurt 20 minuten om per draagvleugelboot vanaf het hoofdeiland Singapore naar Bukom te reizen.

De vergaderingen waren serieus, maar er was toch wel even tijd voor een lolletje.

Moderne kunst in de vele parken en plantsoenen

afgewisseld met water

Pietsje kom ens hei dan kriest du lekkere brij

Een kleine blik op het oude deel van Singapore, zowel van de voorkant, ….

………… als de achterkant

Op werkelijk elke hoek in Singapore kun je eten kopen en in tegenstelling tot India volledig veilig. Montezuma heeft nooit wraak genomen in Singapore.

Maar je moet de kippetjes wel even in de zon leggen. Als bleekscheet zijn ze niet eten ……

…. maar bruingebakken des te beter.

 

 

 

Mijn vijftiende week niet in India maar in Gouda – Netty’s verjaardag deel 2

Place d’Ary in het hartje van Dordrecht.  Je waant je op Place du Tertre in Parijs.

Mooie koopmanspanden uit de tijd dat Dordrecht nog een van de 6 belangrijkste handelssteden in Holland was

Prachtig gerenoveerde panden, zowel van buiten als ……..

………… van binnen

Priveles van Meester Archie:  de jonge leerlingen luisteren geboeid

Mooi plaatje:  een jonge blom op een oude brug

Onder deze deksels die je overal ziet in Dordrecht , hebben de Dordtenaren kleine schatten begraven

Mooi zicht op Villa Augustus, plaats van onze High Tea

Aster ruikt aan Vera, of is het andersom???

…………. in afwachting van de High Tea, beginnen we met een kop thee

Tim overlegt welk gebakje hij nu eens als eerste gaat vatten

Henk ziet zijn kans en grijpt die dan ook met beide handen

Een nat einde aan een voortreffelijke dag

Oud en jong:  de mannen zijn uitgeput:  Rita heeft die avond niks meer te duchten van Hans, Zorah niets meer van Tim

Mijn 15e week niet in India maar in Gouda – Netty’s verjaardag deel 1

Lieve mensen,

Deze keer wat foto’s gemaakt tijdens Netty’s verjaardag.

Joepiee!!  Netty is jarig en trotse 58 lentes jong.  En dan ook nog ontbijt op bed!!

Uit volle borst wordt er gezongen, hoewel ik sta er nog wat vroegjes bij

Shhhttt:  hoe gaat die tekst ook al weer:  het is iets met Lang Leven en hiep hiep , maar wat is de volgorde????

Schoonzoon Camiel wist de tekst duidelijk wel

Netty en Vera maken ontbijt

Vanaf Rotterdam Centraal met de tram naar de Maasboulevard en vandaar met de waterbus naar Dordrecht

Iedereen wacht op zijn of haar manier op de tram:

Zorah en Tim geinen, terwijl Camiel nadenkt over de associatie tussen de complexiteit van een congenitale cardiac en extracardiacale misvormingen, en de beslissing van ouders om dan wel of niet voor abortus te kiezen.

Peter en broertje Jac wachten met een glimlach van wijsheid

Rianne en Vera wachten in Dolce en Gabbani stijl

Een beetje verliefd:  Zorah wacht in de armen van Tim

Met zijn allen bij de kade:  mooi weer, mooie groepsfoto

De jarige job

Feestvreugde bij Rianne, Tim en Zorah

Mooi utzicht over de Maas of is het de Nieuwe Waterweg???

Langs de oever worden kapitale villa’s afgewisseld met ……

……………. werven voor veel te dure jachten en …………

………….. rommelige fabriekspanden

Bij aankomst in Dordrecht begint Archie zijn rol als stadsgids met een Lang Zal Ze Leven voor Netty:  en ja hoor ik zing mee !!

Deze eigenaar heeft zijn schaapjes duidelijk op het droge.

Dit moest op de gevel de schaduw van een sabeltandtijger verbeelden

Een ongeluk zit in een klein hoekje

Een van de prachtige havens in Dordrecht

En de mooie stadspoort

Mijn opa, mijn opa, mijn opa:  zijn fiets fungeert als wandelstok

Mooi toch!  Woorden overbodig

Mijn zestiende week in India deel -2

Lieve mensen,

Hier wat foto’s van het jaarlijkse bloemencorso van Bangalore

Een bloemencopy van Mysore Palace.

Links en rechts overal bloemen 🙂

Boven en onder overal bloemen

Ze zien er prachtig uit, maar pas op:  ze zijn vleesetend:  als mens heb je weinig te duchten, maar als vlieg of mier moet je wel oppassen.

Nog meer mooie bloemen

In de parken staan vaak nog prachtige oude bomen, uit de tijd dat Bangalore nog met recht Garden city werd genoemd.  Nu raast het verkeer hier langs, maar dat hoor je op de foto toch niet.

Mooie gespierde boom

Naast parken, kende Bangalore vroeger ook veel meren.  De meesten hiervan zijn opgeofferd aan de civilizatie, maar hier en daar zie je ze nog verscholen tussen flatgebouwen en snelwegen.

Wie wil er een ballonnetje?  Wel even de kleur doorgeven.

Bangalore is een smeltkroes van culturen.  Deze moslim familie rust even uit.

Moslims willen niet gefotografeerd worden, maar dat wist dit kleine meisje gelukkig nog niet.

Waar je ook wil recreeren in Bangalore:  je bent nooit alleen.

Parmantig stapte ze met haar bloemen door mijn zoeker

Hier gaat het bergop, dan haken veel mensen af en dus is het hier rustiger.

Ik heb geen idee wie deze corifee is en ik kan zijn naam toch niet lezen.

Het rustige straatbeeld van Bangalore op een zondagmiddag

Hou maar goed in de gaten of baasje wel de juiste afslag neemt .

Een beeld van het officiele centrum van Bangalore.  In eerste instantie was er een appartement voor mij geboekt in deze straat. Weliswaar een mooi appartement in een wat rommelige buurt, maar dit is 16 km vanaf kantoor en dat betekent zeker anderhalf uur rijden (enkele rit).  Ik ben daarom al meteen in april van appartement veranderd:  ik zit nu op loopafstand (300 meter) van kantoor in een overigens wel veel kariger appartement.

…..hhhhmmm.  Als de kwaliteit van hun lessen kan worden afgespiegeld aan de kwaliteit van hun onderkomen, dan begrijp ik waarom veel Inders gewoonweg niet kunnen rijden.  Ze kunnen overigens wel allemaal heel goed toeteren.

Wil je je bloed, stoelgang, urine of speeksel laten onderzoeken:  dit is de polikliniek waar je moet wezen.  Ik heb nog geprobeerd Netty ervan te overtuigen dat hier een taak voor haar is weggelegd.  Niet gelukt , helaas.

En als je bloed in je stoelgang, urine in je speeksel of een andere ongewenste combinatie van lichaamssappen hebt, dan kun je direkt een pilletje of zalfje halen bij de apotheek ernaast.

Mijn zestiende week in India – deel 1

Lieve mensen,

Na een weekje Nederland (onder andere voor de verjaardag van Netty) weer terug in Bangalore

De vuilnisophaal in Bangalore:  van kleine tuk-tuk’s of API’s wordt de rommel met de hand overgeladen naar grotere vrachtwagens die het dan naar een afgelegen plek brengen.

Schattig klein autootje:  je krijgt er een schoenlepel bij cadeau om er in te komen.

Jarige Bertha?  Geen idee waarom deze koe zo mooi versierd langs mijn appartement liep.

Heel veel mensen nemen hun warm eten mee naar hun werk in zulke thermos-pannen.  Vooral diegenen die streng in de leer zijn en bijvoorbeeld geen suiker, aardappelen of wortelen mogen eten, moeten vaak zelf voor hun eten zorgen omdat het eten op het werk voor hun meestal “verboden” ingredienten bevat.

Kijk:  dat is nou efficient gebruik maken van de file:  waar andere vrouwen in de file hun neusje poederen of lippen stiften, geeft zij haar kindje de fles.

Heren: handeltje binnen houden:  ik weet niet wat de officer doet als hij je betrapt:  ik heb ze zien lopen met heggescharen.

Nu een paar foto’s van het altijd weer verbijsterende verkeer in Bangalore

Dit is de 2 baans weg voor mijn hotel, waar ze gerust met 5 auto’s naast elkaar rijden en dan nog extra de fietsers en motorrrijders

Indiers houden van bloemen:  misschien een idee om het openbaar vervoer in Nederland op te vrolijken?

Soms moet je de foto wat inzoomen of stukken wegknippen om de rommel buitenboord te houden, maar dan krijg je wel schitterende plaatjes

Het Maisvrouwtje: ze zit hier elke week, waarschijnlijk zelfs elke dag.  Ik heb nog niks bij haar gekocht:  ik heb nog steeds schrik voor een volgende aanval van Montezuma’s revenge.

Ze noemen dit een vertikale tuin:  de ideale manier om een tuin te maken op een vierkante meter balkon:  gewoon langs een hekwerk omhoog allemaal potjes hangen

In elk park of tuin zie je deze krengen:  de mensen zijn er bang voor, want ze zijn erg agressief. Voor je het weet , ben je je zonnebril kwijt of grijpen ze je het eten uit je handen.

Meener de Aap heeft de bank voor zichzelf gereserveerd:  niemand gaat er naast zitten

Kijk zo kun je autobanden opleuken

Misschien een idee om voor je 2e WC een andere bestemming te kiezen?

Ik weet nog dat we vroeger bromfietshelmen ook wel bloempotten noemden: nu weet ik eindelijk waarom

Kijk:  een alternative bestemming voor je petflessen:  wel de dop bewaren anders blijft het niet hangen

Hangend of liggend: het is een mooi effect

Zelfs oude PVC pijpen kunnen tot balkontuin worden omgetoverd

Mijn veertiende week in India – deel 2

Deze blog nog wat foto’s uit Malacca.

De Jonker Street in Malacca is nu het centrum van Chinatown. De Heeren Street herbergt veel kleine antiekwinkels. Veel van de huizen, zoals dit hotel in de Heeren Street, stammen nog uit de Hollandse koloniale periode.

 

Ook in Jonker street nog een gelijknamig hotel.

Ik zag mezelf niet in zo’n zuurstokroze riksja rondrijden. Volgens mij trek ik dan de aandacht van mannen waar ik niet naar op zoek ben.

Kijk eens aan:  2 Kerkradenaren die naar Malacca zijn geemigreerd??  Blijkbaar verkopen der Huub en der Sjeng hier hun koekjes.  Toch?

Michelle:  een van de 2 foto’s is een zelfportret van mij:  hierboven of hieronder:  weet jij het juiste antwoord?

Juist :  de bovenste foto is een standbeeld.  Elke overeenkomst met mijn postuur berust op louter toeval.

Leuk:  schoenen te koop met voetjes!

In de Malacca rivier zwemen veel van deze varanen.  Ik zou ze niet graag in open water tegenkomen.  Ze zijn zo’n 1,5-2 meter lang en daarmee eigenlijk best angstaanjagend.

….. maar ze zijn niet erg snel, althans niet op land.  Tussen de foto hier boven en hieronder zaten toch zo’n 15 minuten.

He, he :  nu de staart nog binnenboord en dan zijn we thuis.

Weer zo’n mooie sprookjesbos boom die je ook overal in India ziet.

Behalve postzegelmuseum is het Stadthuys ook een rustplaats voor duiven.  Onder deze letters doorlopen is overigens niet zonder risiko:  deze duiven zijn niet zindelijk en dragen geen luiers.

Kijk:  dit soort smakelijke hapjes kom je dus gewoon op straat tegen

Misschien niet zo smakelijk voor jou en mij, maar daar denkt deze kraai duidelijk anders over. Het wemelt trouwens van de kraaien hier in Malacca.  Een remake van Hitchcock’s film The Bird’s kan hier zonder problemen worden opgenomen zonder ingewikkelde trucs te moeten gebruiken.

Meisjes in Maleise (en Indonesie) trouwen in het rood.  Deze bruid was boos toen ik een foto van haar probeerde te maken.  Zij draaide zich plotseling om.  De bruidegom lachtte een beetje schaapachtig naar mij.  Na 1 minuut wist ik al hoe de rolverdeling binnen dit paar zou zijn:  de man als pantoffel, de vrouw als commandant. Och:  ik ken stelletjes die al jaren gelukkig zijn met deze rolverdeling.  Nee:  ik geef geen voorbeelden, ook niet in ruil voor een biertje.

Toch nog maar even in de zendmast omhooggegaan.

Na dit prachtige uitzicht over Malacca weer tijd om aan het werk te gaan.

Mijn veertiende week in Inda

Lieve mensen, na een lange pauze deze keer een blog uit Malacca (Maleisie) waar ik een aantal weken geleden op dienstreis was.

Mooi uitzicht vanaf mijn hotelkamer, maar schijn bedriegt:  buiten was het snoeiheet.  Eerst stad en land afgelopen om ergens zonnebrandcreme te kopen, want mijn flesje stond dus in Bangalore.  Maleisiers hoeven niet te smeren en ik zat niet in de buurt van de toeristencentra.  Maar goed, uiteindelijk een flesje Nivea 50+ gevonden

De zendmast die een uitzicht geeft over heel Malacca.  Na de Twin Towers in KL het hoogste gebouw in Maleisie.

D

Malacca laat nog veel sporen zien van de koloniale overheersers, zoals de Portugezen met dit galleischip ………………

….. en de Hollanders die deze Pauluskerk hebben gebouwd.

Nog een plaatje van de oude Hollandse kerk, met de ruine op de achtergrond

Overal kom je nog Hollandse grafstenen tegen zoals deze: Ter Gedachtenis van Juffrou Ioanna Du Moulin Huysvrouw van de heer Balthasar Bort Raedt Extraordinaris van India, Gouverneur en Directeur van de Stad en Fortresse Malacca. Overleden den 17 Meert 1676.

O

Ioanna du Moulin rust onder desen steen die vroech al toen se juist twee maanden en twee dagen min drie en twintig jaer hed werelts pad getreen. D’onsterfelijcke ziel quam gode op te dragen, tenuijterste gerust getroost in Gods bedrijf gevoelde sij geen smert in t scheijden uyt het lijf

Kijk met zo’n tekst heb jij St. Petrus vast een streepje voor.

Poesje is moe

De meeste graven op het Hollandse kerkhof zijn hevig in verval

Het is niet meer te ontcijferen wie hier ligt

………… of hier.  Jan van Riebeeck (de stichter van Kaapstad) was lange tijd hier gestationeerd. Zijn vrouw ligt onder een van de gammele grafstenen begraven.

Een prachtige sprookjesbosboom, met een huisje voor de elfjes

Een van de Hollandse gouverneuren van Malacca was in Hoorn geboren.  Ter zijner nagedachtenis nog steeds een wegwijzer naar Hoorn.  Rechtsaf, en dan eenvoudig 10432km rechtdoor. Simpel toch!

De Christuskerk, gebouwd door de Hollanders en nog steeds in gebruik.  Het middelpunt van Malacca.

Zuurstokkleurige riksja’s wachten op de toerist voor een ritje door de stad.

Alhoewel ze nu een andere naam hebben kent iedereen in Malacca de Jonkerstreet en de Heerestreet.

Het is duidelijk waarvoor dit gebouw oorspronkelijk bestemd was.  Nu is er het postzegelmuseum in gevestigd.  Jammer dat er geen meer aansprekende bestemming voor te vinden was (ik hoop dat er geen filatelisten onder mijn lezers zijn)

Mijn twaalfde week in India deel 3

En dan rijden we eindelijk naar de Taj Mahal

De entrance gate, oftewel de toegangspoort naar het kerkhof.  Want de Taj Mahal is en blijft de begraafplaats van Mumtaz Mahal de derde en meest geliefde vrouw van Mogoel Shah Jahan.

De Taj Mahal in de avondzon.  Terecht een van de 7 wereldwonderen. Mumtaz Mahal stierf op 37 jarige leeftijd bij de geboorte van haar 14e (!) kind. De mogoel bouwde de Taj Mahal ter herinnering aan haar, en is er zelf 35 jaar later ook begraven. Na de dood van zijn vrouw heeft hij nooit meer contact gehad met enige andere vrouw. Tijdens de rest van zijn leven verwijtte hij zijn jongste dochter dat zij schuld was aan de dood van haar moeder.

Ik zei al eeder:  Gary onze gids was dol op het maken van foto’s:  hier staan Netty en ik voor de Taj Mahal.

Gary wilde ook op wel de foto.  Aan zijn natte hemd kun je zien hoe warm het hier is.

De Taj Mahal wordt gezien als het ultieme teken van de liefde van de man voor zijn vrouw.  Een kus mag dan ook wel.  Een veelgehoorde mop hier is die van een verliefd meisje dat aan haar vriendje vraagt:  bouw je alsjeblieft ook een Taj voor mij, schatje?  Waarop die oliebol met gevoel voor tact antwoordt:  ga eerst maar eens dood.

Volgens mij staan er 1 miljoen mensen zo met de Taj Mahal op de foto

Een miljoen en 1 personen om precies te zijn.

Niet Indiers betalen 30 keer meer toegangsgeld dan Indiers, maar daarom mogen we dan ook overal voorkruipen.  Voor ons nergens rijen.  Je voelt je er soms een beetje opgelaten bij, maar de Indiers zelf blijven er gelaten onder.

Hij hoefde geen entree geld te betalen

Een doorkijkje vanaf de toegangspoort

En een blik op de Taj bij zonsopgang, de volgende morgen

Netty staat er wat verwrongen op, maar zij vond dat die persoon links op de foto wel erg veel op mij lijkt.

Effe een slokje drinken uit de vijver

Voordat we de moskee binnengaan, moeten we overschoenen aantrekken.

Ja misschien wordt het een beetje vervelend, maar de Taj blijft mooi bij elk daglicht, zoals hier bij zonsopgang,

Nog een laatste foto ter afscheid. De zon is helemaal op!

Agra staat bekend om zijn ingelegd marmer. Schitterend en de hele Taj is er mee versierd. Het marmer wordt uitgeslepen en gevuld met allerlei kleuren steentjes.

De kunst om het precies passend te slijpen wordt van vader op zoon doorgegeven.

Netty mocht ook even proberen een steentje te slijpen: allemaal hand werk